Sophie’nin babası Mark Miller, kızına daha iyi bir gelecek sunabilmek için altı aydır yurt dışında çalışıyordu. Gidişi zordu, ama dönüşü bir umut olacaktı. Janet’ın —eşinin— bilmediği şeyse Mark’ın bu akşam geri döneceğiydi. Gelişini gizlemişti. Küçük kızı için sürpriz yapmak, ona bir nebze olsun neşe katmak istiyordu. Uzakta geçirdiği aylarda görüntülü konuşmalarla bağlarını koparmamıştı; fakat ekran, Sophie’nin içten içe çürüyen duygularını yansıtmaya yetmiyordu.
Her görüşmede Janet, evi kusursuz gösteriyor, Sophie ise yüzüne mekanik bir gülümseme yerleştiriyordu. Mark, hiçbir şeyin ters gitmediğini düşünüyordu. Oysa gerçek, kamerasız bir köşede, sessizlikte büyüyordu.
O öğleden sonra, güneş bulutların ardına çekilirken Sophie evin içinde küçük adımlarla oradan oraya koşturuyordu. Elleri temizlik suyundan kırmızıya dönmüş, parmakları soyulmuştu. Zihni ise kaçış yolları arıyordu… Kurabiye kokan mutfak, annesiyle yaptığı bahçe oyunları ve babasının onu havaya fırlatıp gülüşlere boğan anıları... O kahkahalar artık yoktu; yerine sert sesler ve baskı dolu bir sessizlik geçmişti.
O sırada Mark’ın uçağı sorunsuzca Ohio’ya iniş yaptı. Kalbi yerinden çıkacak gibi atıyor, kızına sarılacağı anı sabırsızlıkla bekliyordu. Eve yaklaştığında, Janet hiçbir şeyden habersiz briç kulübüne hazırlanıyordu. Mark'ın yokluğunu “kontrolün tamamen kendisinde olduğu bir konfor alanına” çevirmişti.
Taksi evin önünde durduğunda akşamın serinliği sokağı sarmıştı. Mark valizini alıp sessizce kapıya yöneldi. İçeriden gelen sesler, onu hayal kırıklığına uğrattı. Janet’ın sesi sertti, buyurgandı. Kapıyı yavaşça açtı ve kimseye fark ettirmeden içeri adım attı.
O anda gözleri Sophie’ye takıldı. Dizlerinin üstünde, elleri yaralı hâlde yerleri siliyordu. Mark birkaç saniye donakaldı. Derin bir öfke, boğazına düğümlendi.
"Sophie..." diye seslendi, sesi hem yumuşak hem de titrekti. O an, odadaki hava değişti.
Sophie, gözlerini kaldırdı. Gördüğü yüz, inanamayan bakışlarını yaşlara boğdu. "Baba?" diye fısıldadı.
Janet hızla arkasını döndü. Şaşkınlık yüzünden okunuyordu, ama yerini hızla sahte bir neşeye bıraktı. "Mark! Ne sürpriz, erken geldin!" diye bağırdı, yüzüne zorlama bir tebessüm kondurarak.
Mark onun sözlerini duymamış gibiydi. Yavaşça kızının yanına çöktü. Elleri kızının yaralı ellerini tuttu. "Ne oldu sana, canım?" dedi, gözleri dolarken sesi kısık kaldı.
Sophie cevap vermedi, sadece ağlamaya başladı.
Janet araya girmek üzere bir adım attı. Ama Mark, elini havaya kaldırarak onu durdurdu. "Şimdi olmaz, Janet." Sesi netti. Sözleri, yılların birikmiş suskunluğunu kırıyordu.
O gece, Sophie babasının kollarına kıvrıldı. Gözleri ilk kez huzurla kapandı. Mark, içinden bir yemin etti: Bir daha asla bu çocuğun gözünden yaş akmayacak. Janet’ın saltanatı sona ermişti. Bu evde artık sevgi konuşacaktı, korku değil.
Aile, paramparça olmuştu belki... ama sevgiyle yeniden inşa edilebilirdi.
